International migration has begun to enter the world and the European Union (EU) agenda since the 1990s. The EU countries have become the main attractive countries for immigrants aspiring to live in better conditions or for immigrants who need a safer life due to political upheavals and civil wars in their countries. The soaring number of irregular immigrants during the 1990s have urged the EU countries to constitute a common migration policy in order to deal with this situation. One of the main instruments of this policy is the readmission agreements that are signed between the EU and a non-member country and enable the returning of the people who illegally stay within the EU borders to their own country or transit country. The goal of this study is to analyse the development of the EU migration policy, its problems and the readmission agreements on the axis of human rights.Uluslararası göç, 1990’lı yıllardan itibaren dünya ve Avrupa Birliği (AB) gündemine girmeye başlamıştır. Avrupa ülkelerinin artan refah seviyesi daha iyi koşullarda yaşamak isteyen ya da ülkelerindeki siyasi karışıklıklar ve savaşlar dolayısıyla daha güvenli bir yaşama ihtiyaç duyan göçmenler için AB ülkelerini başlıca göç çekim merkezleri haline getirmiştir. Özellikle 1990’larda hızla artan düzensiz göçmen sayısı AB ülkelerini bu durumun yönetimi için ortak bir göç politikası oluşturmaya itmiştir. Söz konusu politikanın en önemli araçlarından biri de AB ile AB üyesi olmayan ülkeler arasında imzalanan ve yasadışı bir şekilde AB sınırları içinde bulunan kişilerin kendi ülkelerine ya da geldikleri transit ülkeye geri gönderilmesini mümkün kılan geri kabul anlaşmalarıdır. Bu çalışmanın amacı AB göç politikasının oluşumu ve sorunlarını inceleyerek geri kabul anlaşmalarını insan hakları ekseninde incelemektir.