Çalışma ilişkileri günümüz insanının mutluluğu, refahı ve toplumsal barışı için en temel belirleyicilerdendir. Tarihsel süreç içerisinde çalışmanın dinamik yönüne bakıldığında iki temel olgunun ortaya çıktığı görülecektir. Bunlardan birincisi emeğin kas gücüyle ve buharla çalışan sanayi tesisleriyle yani fabrikayla özdeşleştiği sanayi devrimi, ikincisi ise çalışma zamanının endüstri öncesi dönemde var olan eski ‘doğal’ seyrine döndüğü ve emeğin bilgiyle birlikte düşünüldüğü bilgi devrimidir. Sanayi devrimiyle rutin ve ritmik bir hal alan çalışma zamanı, sanayi devriminden sonraki süreçte tarım döneminde olduğu gibi dar kalıplarından kurtularak belirli bir mekân ve süreçten tamamen sıyrılmıştır. Daha açık ifadesiyle çalışma zamanı endüstri sonrası dönemde dar kalıplarından sıyrılarak, zaman ve mekân boyutunu aşarak doğal haline geri dönmüştür. Makalenin temel konusu çalışma zamanının geçirdiği bu dönüşümün temel çıkış noktalarını sebep ve sonuçlarıyla ele almak ve bu durumsal çerçevenin temel dinamiğini ortaya koymaktır.