The center-periphery paradigm defines the ruling-ruled distinction over the values system. According to this, every society has a center. This center consists of the values that are accepted by the vast majority of the population and protected by the bureaucratic elite. The center is absolute and invariable. The periphery is opposite of this absolute and invariable center. Because of its competence in the explaining the turning points of Turkish political life, the paradigm has gained a dominant character. However, the paradigm is criticized on the grounds that inadequate in explain the changes that occurred after 2002 in Turkish politics. the military bureaucracy, the judgement bureaucracy, and the higher education bureaucracy are the most important actors of the bureaucratic elite in Turkey. The relationship of Justice and Developent Party Power with  judgement and higher education bureaucracy will be examined in this study. The change in these bureaucratic staffs which began with the second era of the Justice And Development Party power strengths the criticisms about the center-periphery paradigm. In this context, the change of traditional bureaucratic structure and the results of this change will be revealed with the informations which were obtained with literature review and deeply archive research, and the idea of changed traditional center will be processed.Merkez-çevre paradigması yöneten-yönetilen ayrımını değerler sistemi üzerinden tanımlar. Buna Göre her toplumun bir merkezi vardır. Bu merkez halkın büyük bir çoğunluğu tarafından kabul edilen ve bürokratik elit tarafından korunan değerlerden oluşur. Merkez tek ve değişmezidir. Tek ve değişmez olan merkezin karşısında ise çevre yer alır. Paradigma bürokratik eliti merkezin değerlerinin koruyucusu olarak kabul eder.Paradigma, sistemin kırılma noktalarını açıklamadaki yetkinliği sayesinde Türk siyasal hayatının hâkim paradigması konumuna gelmiştir. Bununla birlikte paradigmanın 2000 sonrası Türkiye siyasetini açıklama noktasında yetersiz kaldığı yönünde eleştiriler de söz konusudur.Yükseköğretim bürokrasisi, askerî bürokrasi ve yargı bürokrasisi Türkiye'de bürokratik elitin en önemli aktörleridir. Bu çalışmada, Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarının yargı ve yükseköğretim bürokrasisi ile olan ilişkisi ele alınacaktır. Bu bürokratik kadrolarda Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarının ikinci dönemi ile birlikte başlayan değişim merkez-çevre paradigmasına yöneltilen eleştirileri güçlendirmektedir. Bu bağlamda literatür taraması ve derinlemesine arşiv araştırması sonucu elde edilen bilgilerle geleneksel bürokratik yapının değişimi ve bu değişimin sonuçları ortaya konarak, Türkiye siyasetinde geleneksel merkezin dönüştüğü fikri işlenecektir.